Sejm Księstwa Warszawskiego
W Księstwie utrzymano nazwę parlamentu - Sejm, oraz jego podział na dwie izby: Izbę Poselską i Senat. W tym przypadku konstytucja Księstwa Warszawskiego odbiegała od innych konstytucji napoleońskich, które to nie miały dwuizbowych parlamentów. Sejm mógł zbierać się tylko, co 2 lata na 15-dniowe sesje. Zwoływanie sejmu należało do księcia. Sejm nie miał prawa inicjatywy ustawodawczej, przysługiwała ona jedynie królowi. Izba poselska składała się z posłów, wybieranych przez szlachtę-posesjonatów na sejmikach powiatowych i deputowanych, wybieranych na okręgowych zgromadzeniach. Liczba posłów początkowo wynosiła 60 a deputowanych 40, ale po 1809 roku, w związku z powiększeniem Księstwa, liczba posłów zwiększyła się do 100, a deputowanych do 66. Do izby poselskiej wchodziło także maksymalnie 13 członków Rady Stanu. Kompetencje izby poselskiej były ograniczone. Zajmowała się stanowieniem spraw w dziedzinie podatkowej, systemu monetarnego, prawa sądowego, cywilnego i karnego. Inne dziedziny za pomocą dekretów regulował książę. Na czele izby stał marszałek o szerokich kompetencjach, pochodzący z nominacji królewskiej, tak, więc król mógł wpływać na posiedzenia obrad. Posłowie i deputowani wybierani byli na dziewięć lat, z zaznaczeniem, że co trzy lata 1/3 składu miała być odnawiana. 21
Senat Księstwa składał się początkowo z 18 członków. W skład wchodziło 6 senatorów-biskupów, 6 senatorów-wojewodów i 6 senatorów-kasztelanów, powoływanych dożywotnio przez króla. Tytułu senatora kasztelana i wojewody nie pociągały za sobą żadnych dodatkowych kompetencji, gdyż w Księstwie nie było ani województw, ani kasztelanii. Po przyłączeniu terenów Galicji zachodniej, liczba mandatów senatorskich wzrosła, o 12, więc każda z grup zyskała 4 nowych senatorów. W senacie zasiadł także greckokatolicki biskup chełmski. Senatowi przewodniczył król, bądź powoływany przez niego prezes senatu. Rola senatu, co do powoływania ustaw, miała jedynie charakter zatwierdzający. Ustawodawcza rola senatu ograniczyła się jedynie do formalnej kontroli ustaw podejmowanych przez izbę poselską. Senat mógł odmówić sankcji, gdy ustawa była sprzeczna z konstytucja, godziła w obronność kraju bądź, gdy izba poselska naruszyła zasady proceduralne przy jej uchwaleniu. Król pomimo to i tak mógł nakazać ogłoszenia ustawy, pomimo braku zatwierdzenia jej przez senat. Senat sprawdzał ważność wyboru posłów (tzw. rugi poselskie) a także kontrolował wykaz osób posiadających prawa polityczne. Pozycja senatu w stosunku do izby poselskiej była znacznie niższa i miała jedynie charakter kontrolny.22
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.